که شمع دیده افروزیم در محراب ابرویت

این جاده می پیچد و امتدادش را ... ...

چهار شب دیگر٬ هزار و یک شب از آفتابگردون می گذرد. از نهم بهمن ماه 1383 در اینجا نوشته ام و تا چهار شب دیگر باید به این فکر کنم که چقدر برای نوشتن فرصت دارم. وقتی که برای نوشتن دلتنگم٬ و برای شعر خواندن دلتنگتر سراغ نوشته های گذشته می روم.

کم کم برنامه هایمان هماهنگ می شود و آنها هم برای سفر آماده می شوند. خوشحالم از اینکه می توانیم همگی در ایران دیداری تازه کنیم... تنها مساله ای که نگرانم می کند٬ صدور گذرنامه ایرانی جدید است که تا December باید انجام شود... اصلا یادم نبود از اعتبارش گذشته٬ و باورم نمی شد پنج سال دیگر از عمرم گذشته٬ و این پنج سال ها همینطور پشت سر هم... منتظرم شناسنامه ایرانی ام را بفرستند و شماره کارت ملی بگیرم... خدا نکند کار کسی دست سفارت ایران در اتاوا بیفتد که برقراری تماس تلفنی غیر ممکن است٬ با اینهمه درس و امتحان یکبار دیگر باید حضوری بروم.   

شعر زیبای "طلوعی از مغرب" که منجم ایرانی در وبلاگش گذاشته بود:

در سرزمین من
بعد از طلوع خون، خبر از آفتاب نیست
مهتاب سرخی از افق مشرق٬ بر چهره های سوخته می تابد
وز آفتاب گمشده تقلید می کند
اما هنوز، در پس آن قله ی سپید٬ خورشید در شمایل سیمرغ زنده است
یک روز، ناگهان
می بینمش که سایه فکندست بر سرم ...

 

من شاهد برآمدن آفتاب شب                      
در سرزمین دیگر و آفاق دیگرم
گویی به ابتدای جهان باز گشته‌ام ...
وین آفتاب تازه در آفاق باختر
تنها تصوری است ز خورشید خاورم ...

آه ای دیار دور
ای سرزمین کودکی من
خورشید سرد مغرب بر من حرام باد
تا آفتاب توست در آفاق باورم
ای خاک یادگار
ای لوح جاودانه ی ایام
ای پاک، ای زلال تر از آب و آینه
من، نقش خویش را همه جا در تو دیده‌ام
تا چشم برتو دارم، در خویش ننگرم ...

فانوس یاد توست که در خواب های من
زیر رواق غربت، همواره روشن است
برق خیال توست که گاه گریستن
در بامداد ابری من پرتو افکن است
اینجا، همیشه، روشنی توست رهبرم...

شب گرچه در مقابل من ایستاده است
چشمانم از بلندی طالع به سوی توست
وز پشت قله های مه آلوده‌ی زمین
در آسمان صبح تو پیداست اخترم
ای ملک بی غروب
ای مرز و بوم پیر جوانبختی
ای آشیان کهنه ی سیمرغ
یک روز، ناگهان
چون چشم من ز پنجره افتد به آسمان
می بینم آفتاب تو را در برابرم

(نادر نادرپور)
........................................................

شبی که تب شعرم بالا گرفته بود٬ رمز محراب ابرو را به تنهایی دریافتم. بارها و بارها در اشعار حافظ خوانده بودم اما نمی دانستم. حالا هم شاید خوب نمی دانم٬ اما انگار دیدم٬ دو ابرو در مقابل هم خمیده... در حال عبادت٬ اما چرا اینطور؟ این چه رمزیست که هر دو با هم٬ در مقابل هم خم شده اند؟ عجله دارم هفته دیگر که دکتر صانعی را در جلسه می بینم٬ از او بپرسم. یا شاید دبیر ادبیاتم که در ایران است بداند... دو ابرو٬ با هم٬ در مقابل هم خمیده٬ برای احترام است یا عبادت؟ از روی ترس است یا عشق؟ این چه تعبیری است که حافظ بارها به کار برده؟ آن شب تب شعر رهایم نکرد... که شمع دیده افروزیم در محراب ابرویت...

..................................
هوا مه آلود بود٬ تا نیم ساعت نمی دانستم کجا هستم... از ته دل صدایش کردم٬ قکر می کنم شنید.
...................................
باید عبور کرد٬ باید از این خارستان پر خطر طوری عبور کرد که موقع رسیدن هیچ خار و خاشاکی به دامانت نیاویزد٬ این٬ دنیا به تعبیر رسول خداست... یادمان باشد.

                                                                                                             Oct.21 

 موزیکی که انتخاب کردم٬ به نام Snows of New York از Chris De Burgh هست. بهترین قسمتش را که دوست دارم: 

برخی شکست می خورند                                                 There are those who fail          
برخی سقوط می کنند                                                      There are those who fall 
برخی هرگز پیروز نخواهند شد.                            There are those who will never win
                                       And there are those who fight for the things they believe
و برخی که برای باورهایشان می جنگند٬
آنان کسانی اند چون من و تو ;)                                These are men like you and me

                                                                                                                Sep.30